Overmoed

De dag begon met een flinke tropische hoosbui ..om even af te wennen waarschijnlijk?!
Op pad eens kijken of ik een naburig plaatsje kan bereiken, wil graag een telefoontje voor hier.
Pandangbai dacht ik t dichtste bij.
Zonder plan, hoppa.
Geen taxi te bekennen, ach hup lopen dan maar.

De tweebaansweg was wel erg druk! Een mini snelweg vol oude zware vrachtauto 's, bergen elkaar inhalende brommers en druk laverende automobilisten er tussendoor. Van een voetpad was geen sprake, maar kon een hele tijd op de berm lopen, tot er een vangrail mijn plaatsje opeiste, de rijstvelden ernaast met mooie rechte paden leek me de oplossing!
Weet ik veel dat die paadjes zo smal zijn en tussen twee watergeulen liggen.. Ik, wild balancerend, over die paadjes. Vele haakse bochten verder kon ik weer een stukje snelweg betreden, yes!!
Even m'n toevlucht gezocht bij een wegrestaurant ( lees marktkraampje met een tafel ernaast). De vrouw even toestemming gevraagd of ik even mocht zitten. Ze was offermandjes aan 't vlechten, rappe vingers en een vlijmscherp mes werkten ritueel met de lange bladeren. Ik vroeg of het nog ver was naar Padangbai. Haar ogen rolden bijna uit haar hoofd...poeh ja heel ver gebaarde ze...

Tja zag m'n gekozen pad toch niet helemaal meer zitten, gelukkig had ik m'n stoute schoenen aan!
Een 30m verder heulden wat opgeschoten jongens rondom hun motorbike's... Ze schoten wat zenuwachtig giechelend bijna in de houding toen ik op hen toe liep!
Maar natuurlijk was er 1 de klos, die bracht me naar Padangbai !
De rest van de dag van haven naar strandje van strandje naar m'n hut steeds achterop motorbike's beland...
Waar ik ook van m'n bedachte wandeling vertel, iedereen valt 2x van z'n stoel ..1x van ongeloof en 1x van de lach!