Dolen

Dolen

Vandaag op naar Het Hotel Cocomo... Of Tototmo..?
Daar hebben ze wifi en koffie ( echte!).
Jet en Joyce zijn op sjouw. Dus de bootsman wees me de weg....als hij de weg op t water kan vinden, weet hij t op zo n klein eiland zeker wel!
Iets bij de moskee en dan naar rechts.. Kan niet missen!
Nou met mij wel hoor....belandde eerst aan de andere kant van het eiland, daar aangestaard door de helft van het dorp, die me vervolgens iets onbegrijpelijks toeschreeuwden... Voelde me net oma Barg in haar koninginnenmodus : vriendelijk lachen en af en toe zwaaien!
Werd uiteindelijk door een jongedame gered die me in het Engels naar de andere kant van het eiland terugstuurde ... 'Nee niet voor de moskee maar erna en dan het weggetje omhoog!'
Op de goede weg ... Gaat het regenen: met flinke druppels en ook nog veel tegelijk!
Daar stond ik in m'n jurkje onder een lekkende boom...
Moest er zelf wel om grinniken maar t begon snel kouder te worden.
Weer geschreeuw ..een vrouw onder haar afdakje: zwaait en wenkt bij haar geschreeuw! Ik dankbaar rennend naar haar toe!
Bij veel Indonesische huisjes is een afdakje waaronder op tafelhoogte een even groot rieten of houten rust/slaapplaats is gecreëerd ...neem aan meestal im de warmste tijd uit zon te rusten.. Maar t was er ook droog.
Met handen en voeten geprobeerd wat te converseren en een enkel Engels woordje...zo raakten we aan de "praat".
Zij gebruikte weinig gebaren en begon er almaar meer bij te praten.
Ik kon er geen touw aan vast knopen en ze ging steeds harder en harder praten...
Ik moest er wel om lachen en probeerde haar daar in mee te krijgen, maar dat lukte echt niet...ze had nog wat volume over!
Ik was blij dat de regen gestopt was en ben vrolijk zwaaiend opgestapt.
Poeh weer op pad... Ze had me in het begin van het relaas een aantal keren op het pad gewezen en nu bleef ze me uit de verte besturen, waarop ik maar steeds dankbaar zwaaide.
Zelfs aan de overkant van het moeras ( mogelijk ooit rijstveld geweest of anders gewoon een lekker modderbad ..?) hoorde ik haar nog.
( later [zachtjes en stiekem! ]nog wat lekkers voor haar neergezet)

Een beschamend luxe restaurant ...
Waar het " honeymoon koppel" van 'ons' viavacare zat...we hadden ze net uitgezwaaid vanmorgen ! Ze wachtten daar op het veerbootje naar het schildpadden eiland.
Toch maar even van koffie en wifi genoten en af en toe met verbazing naar madam de manager ..een westerling...zitten staren, jeetje wat een pedante vertoning.
Even later kwam ook de Nederlandse familie van viavacare aanwandelen. Lieve mensen met twee puberdochters die in de loop van enkele dagen wat ontdooid waren...
Een beetje meer gerustgesteld over m'n Marisje en een stukje van de zorg naar haar toe weggeschoven.

S middags waren er 3 jonge mensen gearriveerd... Op de bonnefooi hier heen gedwaald ! Helemaal verrukt over de plek!
Aangezien ik een van de weinige aanwezige was werd ik wegwijzer...
Wat een transformatie...niet?!
Het eten werd net op tijd opgediend!! Anders was ik met een van hen een onbekend bordspelletje gaan spelen!! ..Dan ben ik wel echt van t padje hoor!!